Mijn pad
In mijn tienerjaren en jongvolwassen jaren heb ik zelf aardig wat uitdagingen gekend. Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen, geen zelfliefde en een ijzersterke loyaliteitsgevoel was mijn jeugd achteraf gezien een grote leerschool.
​
" Ik zou het zo weer overdoen"
​
Wil je weten waarom ik het zo weer over wil doen? Lees mijn blog of boek een vrijblijvende kennismakingsgesprek.
​
Je donkere stukken zijn vaak het moeilijkst om aan te kijken, ze voelen doet enorm veel pijn. Je mag deze stukken in het licht zetten. Dat doe ik nog bijna elke dag, maar daardoor merk ik dat ik veel meer rust en liefde in mijn leven mag ontvangen. Ik mag meer met de flow mee en dat voelt zo fijn.
​
Ik gun jou dit gevoel ook!
Een nachtmerrie, dat was mijn eerste aanraking met de hulpverlening. Ik was 14, de huisarts had net geconstateerd dat ik wellicht anorexia had en zat nu in een stoel bij een mannelijke psychiater. Sigaar rokend zat hij voor me, ik kon en wilde niets zeggen. Elke sessie verliep dan ook hetzelfde.... ik zei geen woord en hij dus ook niet.
​
Jaren later was ik op zoek naar goed hulp voor mijn oudste zoon. Ook hij was zwaar depressief en vertelde dat hij niet langer wilde leven. Een zware tijd, waarbij ik meer hulpverlener dan moeder kon zijn. De ellenlange wachttijden, de alleen maar praten en alle oude pijnen elke keer opnieuw (ja want had je eenmaal hulp dan wisselden ze geregeld) moeten beleven. Het voelde als een hopeloze situatie, maar ik bleef vertrouwen. Dat had ik gelukkig inmiddels geleerd en hielp me nu mijn zoon weer te helpen. Ik geloof echt dat niets voor niets is. Alle tegenslagen zijn een les in het leven, hoe zwaar ook, later weet je vaak waarom je deze les nodig had.
​
Hoe ging mijn strijd verder?
​
Ik probeerde in die tijd mijn hoofd boven water te houden en te overleven. Ik was op zoek naar liefde en bevestiging. In die zoektocht heb ik anorexia en later boulimia ontwikkeld.
Achteraf kan ik zeggen dat ik heel blij ben met al deze lessen en wijsheid. De liefde voor mezelf was zo weinig, dat ik het leven niet meer aan kon en met de gedachten liep om er een einde aan te maken. Achteraf kan ik zeggen dat ik heel blij ben met al deze lessen en wijsheid. Als ik dit leven nog een keer mocht doen, ik dit pad weer zou kiezen.
​
Dat komt door de lieve mensen die op mijn pad zijn gekomen, de mogelijkheden die ik heb gekregen om echt op zoek te gaan naar mezelf. De rust en ruimte hebben mij de mogelijkheid stil te staan bij wat ik heb en niet wat ik ben. Ik ben niet mijn ego, ik ben niet dat stemmetje dat slecht over mij praat. Ik ben goed zoals ik ben, ik ben krachtig, ik ben sterk, ik ben gezond, ik ben gelukkig, ik ben volmaakt.
Dankbaar voor alles en vooral voor het vertrouwen in de toekomst.
Ik mag hier zijn!
Dit is allemaal achteraf, want als je er middenin zit, zie je vaak het eind van de tunnel niet. Wat was het fijn dat ik hulp had van mensen die echt naar mij luisteren en mij zonder oordeel begrepen.
​
Waarom heb ik dit bechermingsmechanisme opgezet? Waarvoor heb ik mezelf moeten beschermen? Waar was ik naar op zoek. Allemaal antwoorden die je pas kunt vinden, als je vanuit autonomie, erkenning kunt werken aan jezelf.
​
Ik heb uiteindelijk de verantwoordelijkheid over mezelf kunnen nemen, waardoor ik een stap naar heling hebben mogen zetten.
​
Daar ben ik heel dankbaar voor en wil vanuit die dankbaarheid ook jou ondersteunen. Laten we samen op zoek gaan naar wat jij nodig hebt op je pad, richting jouw doel.
​
Onze basis: gelijkheid, waardering en autonomie.
​
​